Ο
Σταύρος Κόλκας γράφει για τον αποκλεισμένο Ολυμπιακό που εμφανίστηκε
κατώτερος των περιστάσεων αλλά και για την τραγική κάλυψη του αγώνα από
την ΔΤ.
Ήταν μία βραδιά που μπορούσες να δεις τα πράγματα μέσα από διάφορες οπτικές. Η τυφλά οπαδική δε σε βοηθά να βγάλεις σοβαρά συμπεράσματα, γιατί όντως ήταν ένα παιχνίδι για να βγάλει τέτοια. Από
την άλλη, είναι υπερβολικά κουραστικό να μεταδίδουν έναν τόσο σημαντικό
αγώνα για μία ελληνική ομάδα, άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι
βλέπουν. Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε όμως, γιατί ζει σε αυτό το περιβάλλον
που σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος δημιούργησε.
Στη Δημόσια τηλεόραση που είδα το παιχνίδι και αυτούς εννοώ πως
δεν κατάλαβαν τι έβλεπαν, η κατάσταση ήταν γελοία. Δεν μπορούσαν να
αντιληφθούν πως η φωνή δε χρειάζεται να ανέβει όταν ο Κάμπελ τρέχει
μόνος του έχοντας πέντε αντιπάλους μπροστά. Αυτή δεν είναι προϋπόθεση
για ευκαιρία, αλλά για να κάνεις τον σταυρό σου μήπως και μπει
αυτογκόλ. Ας τα πάρουμε πάντως τα πράγματα από την αρχή, γιατί η υπερβολή είναι αυτή που σουλατσάρει εδώ και αρκετές εβδομάδες.
Ο Ολυμπιακός έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία του να πάει στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ, απέναντι στη χειρότερη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των τελευταίων τριάντα ετών. Είχε απέναντί του την έβδομη ομάδα της Πρέμιερσιπ, που είναι κάτω από την Έβερτον και τρεις βαθμούς πάνω από τη Σαουθάμπτον. Μία ομάδα που άλλαξε προπονητή μετά από 25 φεύγα χρόνια και ο καινούργιος δεν είναι απλά εγκλωβισμένος στο φάντασμά του Φέργκιουσον, αλλά είναι σαφές πως θα χρειαστεί πάρα πολύ χρόνο για να δώσει μία νέα ταυτότητα σε μία ομάδα που είχε ποτιστεί πολλές γενιές από την προηγούμενη.
Η Γιουνάιτεντ, είναι τόσο κακή ομάδα που μετά το 3-0 δεν κατάφερε να βγει μία φορά σωστά να τελειώσει την πρόκριση απέναντι σε έναν αντίπαλο που τα πήρε τα ρίσκα του. Να βγάλει μία πάσα στον χώρο, μία σοβαρή κόντρα επίθεση. Τίποτα, μηδέν. Όμως ακόμη και αυτή τη Μάντσεστερ που στο Καραϊσκάκη έκανε μία φάση, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να την περάσει. Και αυτό γιατί οι λεπτομέρειες σε αυτό το επίπεδο κάνουν τη διαφορά.
Λεπτομέρεια είναι πως υπήρξαν δύο μαρκαρίσματα, κομβικά για το αποτέλεσμα, που στην Ελλάδα δεν θα είχαν ουδέποτε κόστος για τον Ολυμπιακό. Και το μαρκάρισμα του Χολέμπας στη φάση του πέναλτι και το απλωμένο χέρι του Μανωλά στη φάση του φάουλ, δεν θα είχε ποτέ κόστος για τον Ολυμπιακό. Όμως απέναντι στη Γιουνάιτεντ, αυτός είναι η… μύγα. Οι παραβάσεις, δόθηκαν.
Επίσης, υπάρχουν και οι επιλογές παικτών. Λεπτομέρειες και εκεί, αλλά ο Μαρκάνο δεν είναι παίκτης για να ανταπεξέλθει σε αυτό το επίπεδο, ούτε ο Βαλντέζ. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε την έλλειψη καλού εγκεφαλικού στόπερ, έφαγε αρκετές φάσεις στη πλάτη του και στην επίθεση, δεν είχε ποτέ τον φορ για να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Για τον Μανωλά, έχω βέβαια ακριβώς την ίδια άποψη. Για αυτό το επίπεδο δεν έχει ούτε την τεχνική, ούτε την οξυδέρκεια να ανταπεξέλθει.
Τέλος, θα κλείσω με την δημόσια τηλεόραση και την εικόνα του πολύ λυπημένου Αμανατίδη που κέρδισε τον διαγωνισμό του πιο λυπημένου στο πάνελ. Όλοι ήταν. Ο Βασιλάκης, έκανε μία εξαιρετική προσπάθεια να πείσει το κοινό πως ο Ολυμπιακός σφαγιάστηκε από τον Κάιπερ, παίζοντας με τις λέξεις. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν κωμικό για όσους έχουν γνώση της πραγματικότητας. Η ουσία είναι πως όσο και να λυπούνται, ότι και να λένε, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε σε ένα παιχνίδι σημαντικό για την ιστορία του κατώτερος του αναμενόμενου, στοιχείο που σίγουρα οφείλεται στο ότι δεν έχει το επίπεδο να διαχειριστεί ούτε το 2-0 του πρώτου αγώνα απέναντι σε μία Γιουνάιτεντ που πελαγοδρομεί από το καλοκαίρι.
ΥΓ Ακούστηκε η φράση στη ΔΤ «Μίτσελ και Μόγιες βρίσκονται πολύ κοντά και κάνουν mind games όπως λένε και στην Αγγλία». Λοβοτομή τώρα…
Ο Ολυμπιακός έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία του να πάει στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ, απέναντι στη χειρότερη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των τελευταίων τριάντα ετών. Είχε απέναντί του την έβδομη ομάδα της Πρέμιερσιπ, που είναι κάτω από την Έβερτον και τρεις βαθμούς πάνω από τη Σαουθάμπτον. Μία ομάδα που άλλαξε προπονητή μετά από 25 φεύγα χρόνια και ο καινούργιος δεν είναι απλά εγκλωβισμένος στο φάντασμά του Φέργκιουσον, αλλά είναι σαφές πως θα χρειαστεί πάρα πολύ χρόνο για να δώσει μία νέα ταυτότητα σε μία ομάδα που είχε ποτιστεί πολλές γενιές από την προηγούμενη.
Η Γιουνάιτεντ, είναι τόσο κακή ομάδα που μετά το 3-0 δεν κατάφερε να βγει μία φορά σωστά να τελειώσει την πρόκριση απέναντι σε έναν αντίπαλο που τα πήρε τα ρίσκα του. Να βγάλει μία πάσα στον χώρο, μία σοβαρή κόντρα επίθεση. Τίποτα, μηδέν. Όμως ακόμη και αυτή τη Μάντσεστερ που στο Καραϊσκάκη έκανε μία φάση, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να την περάσει. Και αυτό γιατί οι λεπτομέρειες σε αυτό το επίπεδο κάνουν τη διαφορά.
Λεπτομέρεια είναι πως υπήρξαν δύο μαρκαρίσματα, κομβικά για το αποτέλεσμα, που στην Ελλάδα δεν θα είχαν ουδέποτε κόστος για τον Ολυμπιακό. Και το μαρκάρισμα του Χολέμπας στη φάση του πέναλτι και το απλωμένο χέρι του Μανωλά στη φάση του φάουλ, δεν θα είχε ποτέ κόστος για τον Ολυμπιακό. Όμως απέναντι στη Γιουνάιτεντ, αυτός είναι η… μύγα. Οι παραβάσεις, δόθηκαν.
Επίσης, υπάρχουν και οι επιλογές παικτών. Λεπτομέρειες και εκεί, αλλά ο Μαρκάνο δεν είναι παίκτης για να ανταπεξέλθει σε αυτό το επίπεδο, ούτε ο Βαλντέζ. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε την έλλειψη καλού εγκεφαλικού στόπερ, έφαγε αρκετές φάσεις στη πλάτη του και στην επίθεση, δεν είχε ποτέ τον φορ για να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Για τον Μανωλά, έχω βέβαια ακριβώς την ίδια άποψη. Για αυτό το επίπεδο δεν έχει ούτε την τεχνική, ούτε την οξυδέρκεια να ανταπεξέλθει.
Τέλος, θα κλείσω με την δημόσια τηλεόραση και την εικόνα του πολύ λυπημένου Αμανατίδη που κέρδισε τον διαγωνισμό του πιο λυπημένου στο πάνελ. Όλοι ήταν. Ο Βασιλάκης, έκανε μία εξαιρετική προσπάθεια να πείσει το κοινό πως ο Ολυμπιακός σφαγιάστηκε από τον Κάιπερ, παίζοντας με τις λέξεις. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν κωμικό για όσους έχουν γνώση της πραγματικότητας. Η ουσία είναι πως όσο και να λυπούνται, ότι και να λένε, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε σε ένα παιχνίδι σημαντικό για την ιστορία του κατώτερος του αναμενόμενου, στοιχείο που σίγουρα οφείλεται στο ότι δεν έχει το επίπεδο να διαχειριστεί ούτε το 2-0 του πρώτου αγώνα απέναντι σε μία Γιουνάιτεντ που πελαγοδρομεί από το καλοκαίρι.
ΥΓ Ακούστηκε η φράση στη ΔΤ «Μίτσελ και Μόγιες βρίσκονται πολύ κοντά και κάνουν mind games όπως λένε και στην Αγγλία». Λοβοτομή τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου