Λίγες ώρες πριν από την έναρξη των υποχρεώσεων της Εθνικής Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2014, ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για την εικόνα που θέλει να δει από την ομάδα του Φερνάντο Σάντος, ακόμα κι αν αυτή δεν οδηγήσει στην πρόκριση.
Η τρίτη πρεμιέρα της Εθνικής μας ομάδας σε Μουντιάλ,
ελπίζω να είναι και η καλύτερη. Η τεσσάρα από την Αργεντινή, το 1994
αποτέλεσε το επιστέγασμα της κωμικοτραγικής προετοιμασίας στην Αμερική
(δείτε, αν σας ξέφυγε, το σχετικό ντοκιμαντέρ του BBC) και η ήττα το
2010 από τη Νότια Κορέα ήταν μια από τις χειρότερες εμφανίσεις μας σε
τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης από το 2004 και μετά (ίσως η χειρότερη
μαζί με εκείνη κόντρα στη Σουηδία στο Euro του 2008). Νομίζω λοιπόν ότι
στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να τα πάμε πιο χάλια.
Τη δεδομένη στιγμή κυριαρχούν δυο τάσεις, τόσο στον κόσμο όσο και στους δημοσιογράφους. Η μία λέει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε που βρισκόμασταν πριν από τον Ρεχάγκελ, ότι η πρόκριση από μόνη της συνιστά επιτυχία και ότι οι απαιτήσεις για καλό ποδόσφαιρο και θέαμα είναι παράλογες και δείχνουν αχαριστία απέναντι σε όλα όσα έχει προσφέρει η συγκεκριμένη ομάδα. Η δεύτερη λέει ότι... δεν βλεπόμαστε (ναι, η δεύτερη είναι λίγο πιο λακωνική).
Θα προσθέσω και μια τρίτη, για την οποία έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Πώς σας φαίνεται το ενδεχόμενο, στην 5η παρουσία μας σε Euro ή Μουντιάλ μέσα σε μια δεκαετία, να ανεβάσουμε λίγο, μερικά εκατοστά βρε αδελφέ, τον πήχη; Δεν χρειάζεται να ονειρευόμαστε τελικούς, όπως έλεγε κάποτε ο Παναγούλιας, ή νέα θαύματα σαν του 2004. Ούτε να απαιτούμε ντε και καλά πρόκριση. Προσωπικά, θα θεωρήσω επιτυχημένη την παρουσία μας, αν παλέψουμε στα ίσια και τα τρία ματς, όποια κι αν είναι η έκβαση τους. Να τα παλέψουμε όμως, δίχως να κάνουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο να μας σιχαθεί, δίχως να αποδειχθούμε το πιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά της αϋπνίας, δίχως να αλλάζουν τα στόπερ μας παράλληλες πάσες μπροστά από την περιοχή μας μέχρι ψυχικής εξαντλήσεως του θεατή, δίχως να θυμίζουν τέλος πάντων τα παιχνίδια μας ταινία του αείμνηστου Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Θέλουμε να παίξουμε προσεκτικά στην άμυνα, με λίγα ρίσκα και αντεπιθέσεις; Ας το κάνουμε. Στην πράξη, όχι στη θεωρία. Στο χορτάρι. Οι γιόμες από την άμυνα με στόχο τον Μήτρογλου ή τον Σαμαρά δεν συνιστούν αντεπίθεση. Συνιστούν γιόμες!
Να τι θέλω να δω από την Εθνική: τη συνηθισμένη αμυντική σοβαρότητα και ταυτόχρονα την προσπάθεια να βγει, όταν της δοθεί η ευκαιρία, σωστά και έξυπνα στην επίθεση. Να φτιάξει, όχι πολλές, μερικές φάσεις με πάσινγκ γκέιμ και ωραία ανάπτυξη. Ζητάω πολλά; Δεν το πιστεύω. Πιστεύω ότι λίγο ως πολύ, αυτό ζητάμε όλοι.
Ασχέτως τι λέγεται ή τι γράφεται, θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιος που να του αρέσει πραγματικά η μπάλα της Εθνικής. Υπάρχουν απλώς εκείνοι που το παραδέχονται κι εκείνοι που θεωρούν πατριωτικό τους καθήκον (ή απλώς καθήκον απέναντι στον Σάντος – ισχύει κυρίως για δημοσιογράφους) να μην το παραδεχτούν ούτε στον εαυτό τους.
Ένας καλός τρόπος να αλλάξουμε τη συγκεκριμένη κατάσταση είναι να δώσουμε σε όλους τους εμπλεκόμενους (παίκτες, προπονητές, ΕΠΟ) να καταλάβουν ότι εκτιμούμε την τεράστια πρόοδο των τελευταίων 10 χρόνων και πλέον θέλουμε κάτι ελαφρώς καλύτερο. Όχι καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Κανονικό ποδόσφαιρο μας αρκεί.
Τη δεδομένη στιγμή κυριαρχούν δυο τάσεις, τόσο στον κόσμο όσο και στους δημοσιογράφους. Η μία λέει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε που βρισκόμασταν πριν από τον Ρεχάγκελ, ότι η πρόκριση από μόνη της συνιστά επιτυχία και ότι οι απαιτήσεις για καλό ποδόσφαιρο και θέαμα είναι παράλογες και δείχνουν αχαριστία απέναντι σε όλα όσα έχει προσφέρει η συγκεκριμένη ομάδα. Η δεύτερη λέει ότι... δεν βλεπόμαστε (ναι, η δεύτερη είναι λίγο πιο λακωνική).
Θα προσθέσω και μια τρίτη, για την οποία έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Πώς σας φαίνεται το ενδεχόμενο, στην 5η παρουσία μας σε Euro ή Μουντιάλ μέσα σε μια δεκαετία, να ανεβάσουμε λίγο, μερικά εκατοστά βρε αδελφέ, τον πήχη; Δεν χρειάζεται να ονειρευόμαστε τελικούς, όπως έλεγε κάποτε ο Παναγούλιας, ή νέα θαύματα σαν του 2004. Ούτε να απαιτούμε ντε και καλά πρόκριση. Προσωπικά, θα θεωρήσω επιτυχημένη την παρουσία μας, αν παλέψουμε στα ίσια και τα τρία ματς, όποια κι αν είναι η έκβαση τους. Να τα παλέψουμε όμως, δίχως να κάνουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο να μας σιχαθεί, δίχως να αποδειχθούμε το πιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά της αϋπνίας, δίχως να αλλάζουν τα στόπερ μας παράλληλες πάσες μπροστά από την περιοχή μας μέχρι ψυχικής εξαντλήσεως του θεατή, δίχως να θυμίζουν τέλος πάντων τα παιχνίδια μας ταινία του αείμνηστου Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Θέλουμε να παίξουμε προσεκτικά στην άμυνα, με λίγα ρίσκα και αντεπιθέσεις; Ας το κάνουμε. Στην πράξη, όχι στη θεωρία. Στο χορτάρι. Οι γιόμες από την άμυνα με στόχο τον Μήτρογλου ή τον Σαμαρά δεν συνιστούν αντεπίθεση. Συνιστούν γιόμες!
Να τι θέλω να δω από την Εθνική: τη συνηθισμένη αμυντική σοβαρότητα και ταυτόχρονα την προσπάθεια να βγει, όταν της δοθεί η ευκαιρία, σωστά και έξυπνα στην επίθεση. Να φτιάξει, όχι πολλές, μερικές φάσεις με πάσινγκ γκέιμ και ωραία ανάπτυξη. Ζητάω πολλά; Δεν το πιστεύω. Πιστεύω ότι λίγο ως πολύ, αυτό ζητάμε όλοι.
Ασχέτως τι λέγεται ή τι γράφεται, θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιος που να του αρέσει πραγματικά η μπάλα της Εθνικής. Υπάρχουν απλώς εκείνοι που το παραδέχονται κι εκείνοι που θεωρούν πατριωτικό τους καθήκον (ή απλώς καθήκον απέναντι στον Σάντος – ισχύει κυρίως για δημοσιογράφους) να μην το παραδεχτούν ούτε στον εαυτό τους.
Ένας καλός τρόπος να αλλάξουμε τη συγκεκριμένη κατάσταση είναι να δώσουμε σε όλους τους εμπλεκόμενους (παίκτες, προπονητές, ΕΠΟ) να καταλάβουν ότι εκτιμούμε την τεράστια πρόοδο των τελευταίων 10 χρόνων και πλέον θέλουμε κάτι ελαφρώς καλύτερο. Όχι καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Κανονικό ποδόσφαιρο μας αρκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου